Sarah jest bezrobotną aktorką, która pracuje jako kelnerka, marzy jednak o sławie. Od ponad trzech lat nie ma chłopaka, seks uprawiała ostatnio prawie rok temu. Mieszka z Simonem, wieloletnim przyjacielem, z którym nic ją nie łączy, ma też wiele serdecznych przyjaciółek i cudownych, zabawnych rodziców. Wszyscy się o nią martwią, z pozoru bowiem Sarah nie szuka mężczyzny i nie interesuje ją miłość, a wyłącznie kariera. Niemniej jednak przez pięć ostatnich miesięcy zbierała się na odwagę, aż w końcu spytała (wysyłając SMS-a) pewnego mało atrakcyjnego łysola, czy nie zechciałby się z nią umówić. Odpowiedź jest okrutna – mężczyzna odpisuje, że woli raczej w samotności obejrzeć Opowieści z Narnii na DVD. Te słowa przepełniają czarę goryczy i Sarah popada w depresję. Rodzice (bez jej wiedzy) zgłaszają jej kandydaturę do reality show poświęconego szukaniu miłości. Sarah nie dostaje się wprawdzie do programu, ale odkrywa, że tak naprawdę pragnie zarówno mężczyzny, jak i uczucia. Zaczyna pisać blog w Internecie, omawiając w nim swoją misję – postanawia mianowicie przetestować pięćdziesiąt sposobów na znalezienie kochanka. Dzięki temu zadaniu poznaje wielu mężczyzn, niestety najciekawsze kandydatury odpadają (Paul ma dziewczynę, ślicznemu, lecz okropnie niechlujnemu Cherubinowi chodzi wyłącznie o seks, reżyser Eamonn Nigels każe jej porzucić blogowanie, a jego syn Marcus okazuje się gejem). Po wielu zabawnych perypetiach Sarah odkrywa, że w rzeczywistości od lat kocha swojego współlokatora Simona, mężczyznę czułego, wesołego i dobrego (działa charytatywnie), zresztą z wzajemnością. Opowieść kończy się happy endem – Sarah otrzymuje rolę w teatrze, a po jej zagraniu entuzjastyczne recenzje i propozycję występu w nowym filmie, który Eamonn Nigels będzie kręcił w Los Angeles; w ostatniej chwili udaje jej się też „złapać” Simona, z którym prawdopodobnie poleci do Brazylii na krótkie wakacje przed Los Angeles.