Akropolis. Dramat w 4 aktach. - utwór dramatyczny Stanisława Wyspiańskiego, który powstał w latach 1903-1904. Został wydany w Krakowie w 1904 roku, wystawiony tamże przez J. Sosnowskiego w 1926 roku. Wydarzenia dramatu rozpoczynają się o północy, po ukończeniu nabożeństwa rezurekcyjnego w katedrze wawelskiej, i trwają do świtu pierwszego dnia Wielkanocy ("Rzecz dzieje się na Wawelu w Noc Wielką Zmartwychwstania"). W akcie I twórca powołuje do życia autentyczne posągi w katedrze; ich dialogi wyrażają pewność zmartwychwstania biologicznego, wyższość życia nad śmiercią i chwałę miłości. Akt II, podobnie jak III, oparty został na temacie gobelinu wawelskiego; dzieje się na murach Wawelu. Autor w akcie III-im ożywił gobelinowe postacie, prezentujące znaną z "Starego Testamentu" historię Jakuba i Ezawa. Postacie te przeniósł na schody wiodące do kaplic i uczynił je drabiną, na której rozgrywa się walka Jakuba z Aniołem. W akcie IV wydarzenia się toczą nadal w katedrze. Wypełnia go głośna pieśń Harfiarza, wieszcząca nadejście wolności narodu, które ma się dokonać w sposób symboliczno-wizyjny. O świcie słychać głos Salwatora, na złocistym rydwanie wjeżdża Apollo. W gruzy pada katedra, symbol tradycji i przeszłości, otwiera się nowe życie.