Zamierzeniem autorki nie jest rekonstrukcja szczegółowej historii alpinizmu w latach 1919–1939, lecz próba uchwycenia i przedstawienia tendencji rozwojowych, określenia miejsc ich powstawania, sposobów rozprzestrzeniania się, opisania zachowań ówczesnych środowisk wspinaczkowych, jak również wskazanie i charakterystyka tych czynników, które mogły mieć decydujący wpływ na tempo i kierunek rozwoju alpinizmu. Podstawowym celem podjętych badań jest weryfikacja hipotezy wyrażanej przypuszczeniem, że w okresie XX-lecia międzywojennego, a ściślej w latach trzydziestych XX wieku miała miejsce seria wydarzeń, które złożyły się na zmianę w sposobie uprawiania i postrzegania alpinizmu, a ich kumulacja zmieniła jego dotychczasowy model i spowodowała narodziny nowej epoki – epoki o nastawieniu sportowo-wyczynowym, którą można określić mianem alpinizmu ekstremalnego.