W latach czterdziestych XX wieku pięcioletni żydowski uchodźca Jacques Austerlitz dociera w transporcie dziecięcym do Anglii, gdzie adoptuje go rodzina walijskiego pastora. Dorasta w samotności, otoczony surową opieką kaznodziei oraz jego żony, ludzi starszych i pozbawionych radości życia. Dopiero gdy po latach bohater pozna swoje prawdziwe pochodzenie, zrozumie, dlaczego zawsze czuł się obcy. Dorosły Austerlitz, historyk architektury, wyrusza w podróż mającą zwrócić mu tożsamość. Czy powrót do korzeni przyniesie ukojenie? Czy pustka po utraconym życiu okaże się możliwa do wypełnienia? W powieści Austerlitz W. G. Sebald w sobie tylko właściwy, zadziwiający sposób podąża śladem człowieka wykorzenionego. Wraz z nim penetruje w licznych dygresjach przeszłość, tworząc wizerunek osoby bez własnego miejsca, człowieka boleśnie poszukującego domu. Losy Austerlitza są dla autora pretekstem do rozważań nad okrucieństwem, znaczeniem przypadku i historią minionego wieku. Tak jak w poprzednich książkach, i tutaj Sebald tworzy swoją opowieść na granicy gatunków literackich, mieszając fikcję z faktami.