Narcyza Żmichowska (1819–1876) była poetką i powieściopisarką, a także oddanym pedagogiem i osobą zaangażowaną w działalność naukową i społeczną. W latach trzydziestych XIX wieku skupiała wokół siebie grupę pisarzy zwanych Entuzjastami i Entuzjastkami, w latach późniejszych współpracowała z „Przeglądem Naukowym”, była również działaczką konspiracyjną. Aresztowana w roku 1849 trzy lata przebywała w więzieniu, po czym była internowana w Lublinie do roku 1855. Po wyjściu na wolność związała się z Kołem Towiańskiego, pomagała powstańcom w 1863 r. Resztę życia poświęciła działalności pedagogicznej i literackiej. Uważa się ją za najwybitniejszą przedstawicielkę nurtu fantastycznego w prozie romantycznej (Poganka, 1846). Pisała także powieści psychologiczne (Biała róża, 1861), traktujące o artystach (Książka pamiątek, 1847–1848) oraz poematy romantyczne (Maina i Kościej, 1845) i wiersze.