Kolejny numer rocznika „Biblica et Patristica Th oruniensia" jest poświęcony Listowi do Rzymian św. Pawła Apostoła1. Należy on do najdłuższych jego pism i chyba dlatego znalazł się na czele kanonicznego Corpus Paulinum. Prawdopodobnie powstał około 55-57 r. po Chr. Paweł pisze do ludzi, którzy już przyjęli Ewangelię, zarówno tych pochodzenia żydowskiego (por. Rz 1,16; 2,9 -10; 3,9.29; 9,24; 10,12), jak i pogańskiego (por. Rz 1,16; 2,9 -10; 3,9.29; 9,24; 10,12). Celem napisania listu jest przygotowanie Rzymian na wizytę ewangelizacyjną, czy raczej reewangelizacyjną, Pawła. Rzymscy chrześcijanie, nie znający Pawła osobiście, otrzymują podstawową wykładnię Pawłowej reewangelizacji. Przez swój list Paweł chce osiągnąć następujące cele: misyjny (przedstawić Rzymianom „swoją Ewangelię"), apologetyczny (bronić „swej Ewangelii" przed atakami ze strony tych, którzy jej nie zrozumieli) oraz pastoralny (ugruntować wśród rzymskich chrześcijan dobre postawy: chodzi o zlikwidowanie podziałów we wspólnocie). Cały list ma bardzo dobrze opracowaną strukturę, w której wyróżnia się wstęp (1,1-17) i zakończenie (15,14 -16,27) oraz corpus listu z dwiema częściami, z której pierwsza jest wykładem określonych idei (część doktrynalna: 1,18 -11,36), druga zaś (parenetyczna) podaje praktyczne wnioski (Rz 12,1-15,13). Paweł, uprzedzając listem swą wizytę w Wiecznym Mieście, naświetla swój model ewangelizacji. Już we wstępie podkreśla, że jego Ewangelia pochodzi od Boga, następnie przedstawia dramat grzechu i udowadnia tezę, że człowiek osiąga usprawiedliwienie nie mocą ludzkich uczynków, ale dzięki wierze w Ewangelię (Rz 1,18-4,25)