Biuro kotów znalezionych to opowieść o życiu i rozterkach miłośniczki kotów – od pierwszego stopnia zakocenia do założenia domu tymczasowego. Kinga, przejęta losem bezdomnych kotów miejskich, postanawia dołączyć do fundacji próbującej uporać się z tym problemem. Choć niewiele wie o działaniu schronisk, azylów czy organizacji prozwierzęcych, to dzięki wsparciu doświadczonych wolontariuszy, obserwacji Szarej, Ośki i Artura, a także innych kociąt wziętych na odchowanie poznaje tajniki pracy łapaczki, karmicielki, opiekunki czy zastępczej mamy. Nowe zajęcia stają się także okazją do przemyśleń na tematy wykraczające poza kocie sprawy. Książka Kingi Izdebskiej to również opowieść o sytuacji schronisk w Polsce, niespójnie działających aktywistach i odpowiedzialnej opiece nad zwierzętami. Paplanina z koleżanką nie przyniosła konkretnych odpowiedzi, wciąż więc nie dawał mi spokoju problem schronisk. Jeśli z jakichś powodów nie chcę lub nie mogę dłużej trzymać kota, niosę go do schroniska, gdzie wprawdzie nie jest mu jak w niebie, ale ma jedzenie i szansę na znalezienie nowego właściciela. W każdym razie nie umiera, nie błąka się po ulicach, po prostu czeka. Chyba po to istnieją schroniska, po to są utrzymywane z publicznych, również moich, pieniędzy. Skoro jednak ich kondycja jest tak fatalna, należałoby je dla dobra i ludzi, i zwierząt kontrolować, karać, usprawniać, jednym słowem – dążyć do likwidowania problemów. Miałam wrażenie, że nikt nie podziela mojego zdania i nie wierzy w pozytywne zmiany. Jakby się wszyscy umówili i bez dania racji wywiesili szyld: „Schronisko to piekło”, a potem zasznurowali usta. Postanowiłam, że zgłębię w końcu tę zagadkę. (fragment)