W 1955 roku Cyril Northcote Parkinson ogłosił swoją tezę dotyczącą organizacji typu biurokratycznego: work expands as to fill the time available for its completion, tzn. praca rozszerza się tak, aby wypełnić czas dostępny na jej ukończenie. Zasada ta, znana powszechnie jako prawo Parkinsona, okazała się trafna i do dziś nie straciła na aktualności. Dzięki niej łatwiej zrozumieć procesy zachodzące w rozmaitych organizacjach opartych na rozbudowanej hierarchii, m.in. w urzędach administracji publicznej. Autor niniejszej pracy – idąc w ślady Parkinsona – dokonuje rewizji struktur biurokratycznych w polskiej administracji publicznej po 1989 roku. Na konkretnych, często bardzo jaskrawych przykładach pokazuje skalę zjawiska biurokracji w polskich urzędach. Nie skupia się jednak wyłącznie na krytyce – bada zjawisko w jego rozwoju historycznym, stara się dociec jego przyczyn oraz znaleźć odpowiedź na pytanie, czy biurokracji można w jakiś sposób zaradzić.