Trwa krucjata dziecięca, zwołana w 1212 roku, której celem jest oswobodzenie Ziemi Świętej z rąk muzułmanów. Kilka tygodni po rozpoczęciu wyprawy, gdy opadły już pierwsze emocje, a trudy podróży nadwyrężyły siły pielgrzymów, zostaje zarządzona spowiedź święta, która ma umocnić ducha biorących udział w krucjacie. Do spowiedzi przystępują wszystkie dzieci. Słuchając kolejnych wyznań, odkrywamy okrutną prawdę o okolicznościach zwołania wyprawy i skomplikowanych motywach działami jej inicjatorów, którzy są zanurzeni w bezmiarze grzechu i obłudy. Jest to powieść metaforyczna ukazująca zwątpienie w etyczną czystość ludzi, którzy kierują się w swoim działaniu kłamstwem i zbrodnią. Porusza problem słabości ludzkiej natury, dwuznaczności dążeń do ideału i zwycięstwie zła, które może przybierać różne maski. „Bramy raju” są świadectwem otwarcia politycznego jakie nastąpiło po Październiku 1956 r. Jerzy Andrzejewski (1909–1983) polski prozaik, publicysta, felietonista i scenarzysta mający skomplikowaną drogę ideową. Przed wojną był uważany za autora nurtu chrześcijańskiego, w czasie wojny był jednym z najbliższych przyjaciół Czesława Miłosz, a po wojnie opowiadał się za nowym ustrojem. Potem pisarz czynnie wspierał opozycję demokratyczną.