Aby napisać coś w rodzaju autobiografii, Kertész jako formę literacką wybrał wywiad. Tu, inaczej niż w większości swoich książek, wypowiada się w pierwszej osobie. Zaprzecza jednak, by bohaterem czy choćby narratorem opowieści był on sam. Teoria Kertésza jest bowiem następująca: „Po pierwsze, trzeba określić, kim jest pisarz: osobą prywatną, posiadającą swój życiorys, czy też osobą fikcyjną, wymyśloną przez tamtego, żywego człowieka. Ja uważam, że tym drugim”. Ze swobodnego dialogu wyłania się jednak historia życia Kertésza: od wczesnych lat do dnia dzisiejszego. Znane fakty z życiorysu pisarza, zasygnalizowane w poprzednich książkach, układają się w chronologiczny porządek. Wspomnienia przeplatają się z rozważaniami natury ogólnej i anegdotami. Kertész opowiada o trudnym dzieciństwie, braku zgody na własną tożsamość, doświadczeniach Holocaustu, powodach wstąpienia do partii komunistycznej, a także o tym, co sądzi o rozwiązaniu, jakim jest samobójstwo. W Dossier K. znalazł się ponadto nieopublikowany dotąd w Polsce tekst, wygłoszony przez Kertésza w obozie Auschwitz w 2000 roku.