O Krainie lenistwa Marian Stala pisał: "Wojdyło jest niewątpliwie poetą dystansu, świadomie dozowanej i tonowanej ironii. Nie lubi gwałtownych efektów, ostrych jakości, krańcowych emocji. (...) Jest poetą skupienia. Skupienia, które nie odcina od świata i pozwala lepiej dostrzec jego niejednoznaczność, złożoność, wielokształtność… ". Słowa te zachowały swą aktualność także w odniesieniu do najnowszych wierszy Wojdyły - choć z czasem więcej w jego poezji drapieżności, śladów dramatycznego zmagania się z dylematami wiary i zwątpienia. Dochodzą także do głosu jakości nowe: z jednej strony - podskórne napięcie wyobraźni, wrażliwość na doznania zmysłowe (także erotyczne), z drugiej – poczucie humoru i wyczulenie na czający się w szczelinach rzeczywistości absurd.