Pierwszy tomik poetycki Krzysztofa Kotowskiego Wypowiedź poetycka Kotowskiego nie jest podporządkowana żadnej idei czy gatunkowemu celowi. Rozumieć ją raczej należy jak to on sam ją ujął - jako opowieść o zupełnie innym świecie niż ten z dotychczasowych jego książek. Rozmowę dialog zapisany nieco innym językiem o innych sprawach... bardziej osobistych. Wydaje się że to próba zrozumienia koniecznej samotności wiary przesądu miłości inności lęku... próba dialogu z poetami których kiedyś pokochał i którzy mają ogromny wpływ na jego sposób myślenia do dzisiaj. Co zaskakujące nie chodzi tu wyłącznie o powyższym tomik ale także jego powieści oraz jak zdradza - codzienne myślenie o życiu twórczej inspiracji motywacji a nawet cierpieniu i śmierci. Autor często sięga po swoich ulubionych twórców cytując ich parafrazując rozmawiając z nimi pytając o rzeczy małe i większe. Pojawiają się tu cienie Krzysztofa Kamila Baczyńskiego Jana Twardowskiego Haliny Poświatowskiej Williama Butlera Yeats a Sylwii Plath Blaise a Cendrars a a także dramatopisarzy jak Alejandro Casona czy współczesnych poetów rockowych jakich jak Krzysztof Grabowski Adam Nowak czy nawet Jim Morrison. Refleksja wyrażona w tych utworach - raz dająca siłę raz je odbierająca u Kotowskiego w żadnym momencie nie staje się katastroficzna ani skrajnie pesymistyczna. Wiara przeplatająca się z niewiarą jest bardziej definicją kształtu życia niż określeniem punktu widzenia czy oceną. Pesymizm smutek czy niewiara nie mają tu raczej racji bytu. Chodzi przede wszystkim o określenie. Siebie i być może tego czym bywa samotność.