Książka pokazuje, jak dziennikarze, wykorzystując najnowsze technologie, przekazują światu obrazy wojny oraz w jaki sposób relacjonowanie wydarzeń w czasie rzeczywistym ograniczyło możliwość cenzury wojskowej i państwowej, propagandy i kontroli. Książka opisuje m.in. dziennikarskie relacje z wojny w Iraku, „pierwszej wojny internetowej” w Kosowie, wydarzeń z 11 września 2001 r., egzekucji Saddama Husajna. Całość uzupełniają liczne cytaty z blogów prowadzonych w czasie wojny przez dziennikarzy, żołnierzy i zwykłych ludzi. Autorzy podkreślają rosnącą rolę reportera wojennego w kontekście upowszechniania się technologii cyfrowych. Omawiają problem retoryki wojennej w dziennikarstwie cyfrowym oraz wpływ dynamizmu, bezpośredniości i realizmu przekazów medialnych na postrzeganie przez opinię publiczną istoty wojny. Zwracają również uwagę, na mechanizm powstawania nowego rodzaju więzi z ludźmi znajdującymi się w odległych zakątkach świata w kontekście przybliżania czasu, przestrzeni i miejsca zdarzeń. Jeżeli telewizja satelitarna zatarła wojenne granice między „nami” a „nimi”, najnowsze technologie cyfrowe tylko pogłębiają to zjawisko. Matheson i Allan zręcznie analizują te kwestie, ukazując moralny i polityczny wymiar dziennikarstwa wojennego prowadzonego za pośrednictwem tych nowych form osobistego, społecznego i dziennikarskiego wyrazu. Stephen D. Reese, University of Texas