Wiał wiatr i płatki śniegu tańczyły w powietrzu. Chłopiec usłyszał pianie koguta, ale nie był to złocisty ptak, siedzący na gałęziach Yggdrasila, lecz wojowniczy kogut Johna Grotnika, który straszył każdego, kto przechodził koło zagrody. Dotarli do rzędu zabudowań i skręcili przy domu kowala. - Nie ma ognia - mruknęła matka. Piec, służący do roz­grzewania żelaznych sztab, był równie czarny, jak stojące pod dębem kowadło. Jack poczuł zimno jeszcze bardziej dojmujące niż chłód zi­mowej nocy. Nigdy dotąd nie widział, by ten piec był wygaszony. Stanowił serce wioski, przy którym ludzie zbierali się, by porozmawiać i gdzie można było ogrzać stopy po długim marszu. Teraz ogień nie płonął. Wkrótce wszystkie ognie zgasną, włącznie z dwiema brązowymi plamkami światła, które nieśli. Potem zostanie rozpalony nowy ogień, za pomocą drewna, czerpiącego swoją moc z ziemi. Dziki ogień musiał bowiem płonąć, by obracać koło roku. Tylko wtedy lodowe olbrzymy wrócą w swoje góry, a przejście między światami zostanie zamknięte.