Dwa opowiadania w jednym. Oba mówiące o miłości. W pięknej scenerii polskiej przyrody, w trudnych momentach bohaterów. W obu opowiadaniach miłość przychodzi nieoczekiwanie jako piękne, czyste uczucie, warte Stworzyciela, który daje nam je w największym z jego prezentów, jakie kiedykolwiek otrzymał człowiek od swojego Stwórcy. W pierwszym opowiadaniu – „Gdyby nie miłość” bohater właśnie opuścił więzienie, w którym odsiedział wyrok za niepopełniony przez niego czyn. Pierwszą osobą, którą spotyka w barze, jest dziewczyna, która właśnie uciekła z domu i sprzed ołtarza. Zakochują się w sobie od razu, wyczuwając bratnie dusze. Jednak nie dane jest im spokojnie konsumować związek. Ściga ich zły niedoszły teść niedoszłej panny młodej. Ponieważ książka jest o miłości, to ma swoisty happy end. Opowiadanie jasne jak letni dzień, pełne ciepła, uczucia, ufności do człowieka i jego wrodzonego dobra. Drugie opowiadanie – „Bracia” jest innego rodzaju. Tu też człowiek wraca do domu, ale po dłuższej nieobecności. Mateo jest rybakiem, niezamożnym człowiekiem. Postanawia wyjechać do pracy na połów krabów na Morzu Barentsa. Jest to ciężka i niebezpieczna praca. Zaraz po przyjeździe udaje mu się okazyjnie kupić wymarzony dom z kutrem. Wraca więc z jakimś dorobkiem do pozostawionej tu ukochanej, opiekuńczej i kochanej ciotki, ale sprawy już wymknęły się życiu spod kontroli, czynnik ludzki namieszał w planach mocarnego fizycznie i psychicznie młodzieńca. Los nie dał mu spokojnie odpocząć na łonie rodziny wśród swoich, a jego rodzony starszy brat nadal go nienawidził. Tu też uda się osiągnąć consensus losu człowieczego. Mateo odnajdzie wreszcie swoje miejsce, poukłada swoje sprawy, znajdzie swoje szczęście, którego tak bardzo poszukiwał. We wszystkich historiach pana Bednarskiego zawsze pojawia się dobro i zło, a dobro zawsze zwycięża. Życie nie jest łatwe. Na człowieka czeka mnóstwo problemów, potknięć i konieczność dokonywania wyborów. Na kartach książek pana Bednarskiego jest to takie proste i czyste, gdy człowiek jest ufny i głęboko wierzący czystą wiarą w Boga. To ta wiara daje im siłę i nadzieję w sytuacjach beznadziejnych. Oba opowiadania mówią o ludzkich losach — jak mogą się niespodziewanie splątać, dając dziwne poczucie niemożności sterowania swoim życiem. Zupełnie, jakby Los drwił z człowieka, decydował za niego, a to przecież ludzie sami wikłają swoje sprawy, które potem ciężko rozplątać. Opisy przyrody w obu opowiadaniach są tak realistyczne, że chce się tam natychmiast znaleźć w poczuciu bezpieczeństwa i piękna.