Książka "Gramatyka romansu. Polski romans barokowy w perspektywie narratologicznej" jest poświęcona trzem utworom: Etiopikom Heliodora, Historii o Chryzeidzie i Arymancie Jana Karola Rubinkowskiego oraz Nadobnej Pasqualinie Samuela Twardowskiego. Celem autora nie było jednak dotarcie do ich jednostkowego sensu i jednostkowej struktury, lecz pokazanie, że stanowią one modele trzech „sposobów na romans". Pierwsze dzieło traktuje on jako model prototypowy, najważniejszy punkt odniesienia dla miłosno-awanturniczego romansopisarstwa doby baroku; drugie uznaje za przykład realizacji fabularnego modelu ustanowionego Etiopikami, z kolei Nadobną Pasąualinę - za świadectwo radykalnego przekroczenia tradycji stanowionej przez Heliodora i kontynuowanej przez Rubinkowskiego. Książkę zamyka rozdział Między eposem a powieścią - próba wyjścia poza narratologiczny paradygmat, który zdominował całą pracę, w kierunku antropologicznej analizy romansowej narracji.