"Wydaje się, iż pewne osoby w jej życiu...były tak eksponowane, że staly się niejako punktami węzłowymi i konkretnymi obiektywizacjami życia". Hannah Arendt napisała te linijki antycypujące koleje jej losu w wieku lat dwudziestu czterech. Poznała już Martina Heideggera, człowieka, który miał ją fascynować przez całe życie, zakochała się i obroniła w Heidelbergu doktorat. Promotorem był ten sam Karl Jaspers, do którego adresowała to wyznanie. Już od samego początku zdawała sobie sprawę, jak bardzo jest "eksponowana" - tak bardzo, że widziała samą siebie jako punkt węzłowy i konkretną obiektywizację życia.