Kolejny tom z serii "Historia Chrześcijaństwa" przybliża sytuację Kościoła w epoce oświecenia, kiedy przestał być postrzegany jako duchowy przewodnik i musiał zmierzyć się z nową mentalnością ceniących rozum i materialne doświadczenie społeczeństw. Ukazuje silne związki ówczesnego Kościoła z absolutyzmem władców doby restauracji i uzależnienie od scentralizowanych państw typu jakobińskiego. Przybliża zmiany zachodzące wewnątrz Kościoła, m.in. odnowę życia zakonnego, rolę misji ludowych, formy działania w niespokojnym okresie rewolucyjnych przemian, próby odnalezienia przez wiernych świeckich własnego miejsca we wspólnocie i w świecie.