Autor dzieła jest powszechnie uważany za pisarza naturalistycznego, należącego do drugiego pokolenia polskich naturalistów, którzy podążali drogą wyznaczoną przez grupę literacką „Wędrowca” i którzy nawiązywali do wzorów francuskich twórców, przede wszystkim Zoli i jego uczniów. W interesującym tomie krótkich opowiadań autor niezwykle plastycznie, ze wszelkimi szczegółami, opisuje kilka scen rodzajowych z życia społeczeństwa: występ zaklinaczki węży, który kończy się tragedią, czy uwodzenie nieletnich dziewczynek. Uwagę czytelnika przyciąga kunszt barwnego opisu literackiego, mimo że przedmiotem tego opisu niejednokrotnie są knajpy, sutereny, rynsztoki, piwnice i ciemne zaułki ulic, bohaterami zaś biedota miejska i wiejska, dziennikarze, aktorzy. Charakteryzując postaci, autor nie stroni od całkowitego obnażenia wszelkich wad, słabości i ułomności ludzkich, które jak układanka tworzą smutny, naturalistyczny obraz społeczeństwa.