Joanna Chmielewska o „Klinie” powiada, że jej pierwsza powieść narodziła się z pomyłek telefonicznych, które w powieści zdarzają się nieustannie. Oryginalny świat zwariowanych zrządzeń losu, pokręconych przypadków, nieporozumień nagle zyskuje spójność dzięki wiarygodnemu opisowi. I potrafimy od jakiegoś momentu odnaleźć właściwą metodę w tym szaleństwie. Ogromną więc siłę „Klina” stanowi połączenie elementów zwyczajnych, znanych wszystkim z codziennego, potocznego doświadczenia (np. konsekwencje zawinionych lub niezawinionych pomyłek telefonicznych), z efektami aż groteskowo komicznymi oraz na pierwszy rzut oka niezauważalną kreacją artystyczną, dzięki której w wyobraźni czytelnika odciska się zmyślona, ale absolutnie wiarygodna fabuła. Niecodzienny bowiem kunszt pisarski Chmielewskiej służy co prawda nie sobie samemu, lecz przedstawianiu kolejnych fabularnych epizodów, jednak bez niego nie zobaczylibyśmy tak wyraziście i przekonująco poszczególnych zdarzeń, prezentowanych w umiejętnie dozowanym, do tego zabawnym, oświetleniu. „Klin”, choć tego często nie dostrzegają krytycy w Polsce (gdzie indziej dostrzegają), to powieść doskonale napisana.