KOLOR to podstawowy element sztuki i życia, jednak tak różnorodny, że broni się na ogół przed całościowym ujęciem. Czy jest to przede wszystkim bodziec wizualny, pozbawiona namacalności funkcja światła, czy też materialna substancja, którą można kształtować i układać? Co nam komunikuje język koloru? Gdzie zaczyna się jeden kolor, a kończy drugi? Wszystkie możliwe aspekty tego tematu rozważa John Gage w swojej nowatorskiej analizie koloru w kulturze Zachodu od czasów starożytnej Grecji do końca XX wieku. Opisuje pierwsze teorie koloru sformułowane przez filozofów od Demokryta do Arystotelesa, kontynuowane potem przez starożytnych Rzymian oraz ich renesansowych następców i kolejne próby systematycznej organizacji koloru lub obdarzania go mocą symboliczną. Odsłania przed nami znaczenie religijne koloru i jego rolę w heraldyce. Przygląda się Newtonowskiej analizie spektralnej, którą w XIX wieku podjęli artyści, na przykład Seurat; śledzi oddziaływanie teorii koloru Goethego, rozważa też niezwykłe teorie i praktyki prowadzące do zespolenia koloru i muzyki czy przekształcenia koloru w autonomiczny język abstrakcyjny. Wiek XX nazywano często okresem ostatecznego uniezależnienia się koloru. W książce mamy pierwszą próbę analizy, co takie roszczenie oznacza; mamy też propozycję odpowiedzi na wiele odwiecznych pytań na temat roli koloru w sztuce i myśli Zachodu. Książka zainteresuje artystów, historyków sztuki i kultury, psychologów, lingwistów i wszystkich innych zafascynowanych tym nieuniknionym i niezwykle sugestywnym elementem naszych wrażeń zmysłowych.