Od końca lat osiemdziesiątych XX wieku wiadomo, że w przełomowych zastosowaniach informatyki kwantowej zmierzających do zbudowania komputera kwantowego, kluczową role odgrywają korelacji nieklasyczne pomiędzy mikroskopowymi obiektami. Korelacji te dopiero uczymy się klasyfikować i mierzyć. W niniejszej książce omówiono sposoby wykrywania i ilościowej oceny jednego z podstawowych przejawów skorelowania pomiędzy układami – splątania. Przedstawiono także miary korelacji wraz z różnymi sposobami ich definiowania, wyznaczania i oszacowania, ze szczególnych uwypukleniem roli kwantowego dyskordu opartego na teorio-informacyjnej roli entropii.