Korespondencja Jeleńskiego z Miłoszem należy do najciekawszych świadectw autobiograficznych w dorobku autorów. Rozpoczęła się w 1953 r. — roku publikacji Zniewolonego umysłu, i trwała do śmierci Jeleńskiego w 1987 r. Od początku na wysokim poziomie zażyłości, dostarcza wielu dowodów na to, iż obaj byli sobie niezbędni. Miłosz sam komentuje tu okresy swojej pracy, z której wyłoniły się jego najważniejsze tomy wierszy i biblijne tłumaczenia. W 1977 r. Jeleński rozpoczyna batalię o Nobla dla Miłosza, o czym informuje go jak gdyby mimochodem. Wiersze Miłosza tłumaczy i popularyzuje w świecie z podziwu dla tego dzieła, tak jak przedtem postępował z dziełem Gombrowicza.