Gdy w ostatnich dniach stycznia 1945 roku pod Kostrzyn - potężną, dawną fortecę i miasto garnizonowe - dotarły jednostki radzieckie i polskie, dla niemieckiego sztabu generalnego było to ogromnym zaskoczeniem. Odtąd nieprzyjaciela dzieliła od Berlina odległość zaledwie 50 mil. Armia Czerwona potrzebowała znajdujących się w mieście mostów drogowych i kolejowych do przerzucenia swoich sił ku stolicy Rzeszy, jednak błędy taktyczne popełnione przez radzieckie dowództwo oraz powodzie spowodowały, że nastąpiło 60-dniowe, wyczerpujące i krwawe, oblężenie Kostrzyna przez dwie armie. To opóźnienie radziecko-polskiej ofensywy dało Niemcom czas na skonsolidowanie dalekich rubieży obrony Berlina - po zachodniej stronie Odry. Pomimo rozkazu Hitlera, by walczyć do ostatniego pocisku dowódca załogi miasta (Reinefahrt - kat Powstania Warszawskiego) wraz z około tysiącem żołnierzy zdołał przebić się do własnych linii. Podczas oblężenia i walk o miasto (które zostało niemal doszczętnie zniszczone) zginęło ok. 5 tysięcy Niemców i taka sama liczba Rosjan