Życie ubogich mieszkańców Posillipo: rybaków, szewców, straganiarzy - do pewnego stopnia zmienia się pod koniec lat czterdziestych ubiegłego stulecia, gdy przybywają tam uchodźcy z Europy Wschodniej. Wszystkich intryguje pewna niemłoda już, tajemnicza para: "uczony pan" i jego towarzyszka. Po okolicy szybko rozchodzi się wieść, że ów cudzoziemiec chce zbawić świat. Ubodzy Włosi, których z jednej strony kuszą komuniści, z drugiej Kościół, z wielką nadzieją i ufnością zwrócili się ku przybyszowi w nadziei, iż dokona cudu i sprawi, że ich życie odmieni się na lepsze. W tej powieści, równie autobiograficznej co Wyznania patrycjusza czy Ziemia! Ziemia!..., Márai próbuje odpowiedzieć na pytanie, dlaczego tak źle czuł się w ojczyźnie, dlaczego z własnej woli opuścił ją, wybierając gorzki chleb wygnania. Wielki węgierski pisarz kreśli fascynujące obrazy z życia ówczesnych Węgier, daje przenikliwe studium Zachodu, bez złudzeń wypowiada się o partiach i ideologiach.