Stefan Kapusta (1896-1965) był stróżem prawa z powołania. Jako człowiek głęboko wierzący radykalnie rozróżniał miedzy dobrem a złem. Miał niezłomne zasady i poczucie obowiązku. Gdy było trzeba, wkładał granatowy mundur i szedł sam pustą drogą przeciwko wrogiej demonstracji niczym szeryf z klasycznego westernu. I oczywiście uwielbiały go dziewczęta. „Kronikę życia” rozpoczął barwnym opisem galicyjskiej codzienności z początku XX wieku, przerwanej wybuchem I wojny światowej i powołaniem do cesarsko - królewskiego 13. pułku piechoty. Historia jego udziału w walkach na licznych frontach Europy, zwięzła i dobitna niczym u Hemingwaya, należy do klasyki pamiętnikarstwa wojennego. Następująca po niej relacja ze służby w policji państwowej II RP jest absolutnie unikalnym dokumentem epoki. Całości dopełnia dramatyczny opis ewakuacji we wrześniu 1939 roku. A wszystko to opowiedziane żywym galicyjskim dialektem. „Kronika życia” spisana pod koniec burzliwego życia jako jedyne dzieło autora przeleżała w rodzinnym archiwum 53 lata. Jest publikowana po raz pierwszy. Przenosi nas w rzeczywistość, której juz nie ma, widziana oczami żarliwego katolika, odważnego żołnierza, wzorowego policjanta i zacnego człowieka.