W książce tej autor opowiada o minionym bezpowrotnie świecie swego dzieciństwa, o szczęśliwym i beztroskim życiu podrastających chłopaków, przerwanym wybuchem bomb i granatów, o długich i mrocznych latach okupacji i o bezprecedensowych dniach euforii, heroizmu, bohaterstwa i tragedii powstańczej Warszawy. A także o miesiącach niewoli i o podróżach po drogach zrujnowanej, powojennej Europy i wreszcie o zawiedzionych nadziejach powrotu wraz z Armią Andersa do wolnej i niepodległej Polski. Narratorem opowiadania jest młody chłopak, świadek i uczestnik wydarzeń, opisujący je już jednak z perspektywy człowieka zbliżającego się do kresu swego życia. Wszystkie występujące w książce osoby, jak też miejsca i wydarzenia, są autentyczne, zilustrowane przez autora garścią zachowanych jakimś cudem lub zaczerpniętych z różnych źródeł fotografii. Nastroje zaś ówczesne i uczucia oddane jak najwierniej. Wspomnienia zostały napisane dla synów nie tylko po to, aby poznali historię życia swego ojca i zrozumieli, dlaczego nie urodzili się w Polsce, ale także po to, by wiedzieli, gdzie są ich korzenie i poznali ojczyznę swych przodków.