„Lato z Dariuszem i Balladą” to powieść adresowana do nastolatków oraz ich rodziców, której akcja rozgrywa się w Szczecinie, nad Jeziorem Powidzkim w Wielkopolsce, znad którego organizowane są wypady do miejsc historycznych, na przykład do Gniezna, Ostrowa Lednickiego, Strzelna, a także do świątyni w Licheniu. Motywem przewodnim jest rodzące się uczucie Lidii do Dariusza, uczniów tej samej klasy. Chłopiec podczas lekcji wystąpił w obronie oryginalnego, nieakceptowanego przez polonistkę wypracowania Lidii. Dziewczyna nie potrafi o nim zapomnieć w czasie wakacji, choć obecność rówieśników mogłaby osłabić wcześniejszą fascynację nieobecnym kolegą oryginalnie wyrażającym podziw dla jej „pisarskiego” talentu i urzekający fizyczną sprawnością na szkolnym boisku. Nauka konnej jazdy nad jeziorem obudziła w niej sympatię do zwierzęcia. Niestety, koń zostaje uprowadzony. Tak więc w krótkim czasie pozbawiona jest dwóch obiektów uczuć — kontaktu z chłopakiem ze szkoły i z dopiero co oswajającym się koniem. Tytuł utworu przekorny, bo lato dziewczyny upłynie zarówno bez jej chłopca, jak i bez ulubionego konia, tylko z marzeniami o nich. Wątki powieści, utrzymanej w kilku konwencjach stylistycznych — między innymi pastiszu i karykatury — nawiązują do czytelniczych upodobań nastolatek, sięgających po książki z wilkołakami, zagadkami kryminalnymi, niechętnie poznającymi otaczającą rzeczywistość z ludźmi starszego pokolenia, historyczną przeszłość miejsc, w których się znalazły.