W podręczniku zwrócono uwagę na trzy aspekty lekkoatletyki, jako przedmiotu nauczania akademickiego: dzieje, technikę i metodykę konkurencji lekkoatletycznych. W większości przypadków jest to już wiedza normatywna. Można ją podać czytelnikowi tylko dobrze lub źle. Bardziej dyskusyjny jest problem rozwiązań metodycznych nauczania ruchu. W tym przypadku mówi się o propozycjach bardziej lub mniej racjonalnego i skutecznego postępowania. W podręczniku podano najczęściej własne autorskie rozwiązania zasygnalizowanego zagadnienia. Jeżeli zdarzyło się autorom wykorzystywać doświadczenia innych, to mieli obowiązek udokumentować to we właściwych odnośnikach bibliograficznych, zamieszczonych, po każdym rozdziale. Podręcznik nie zawiera wiedzy na temat treningu sportowego. Jest ona zbyt specjalistyczna i zmienna w czasie. Powinna być (i tak jest w rzeczywistości) własnością tylko jej twórcy. Do tego nadaje się opracowania monograficzne. Czy zaproponowany sposób prezentowania zagadnień w „Lekkoatletyce” jest słuszny – ocenić mogą tylko osoby, które zadadzą sobie trud przestudiowania jej treści i wykorzystania w praktyce zawartych w niej wskazówek metodycznych.