„Lesio” to piąta z kolei powieść Chmielewskiej. Kiedy się ukazała, pani Joanna już od trzech lat była zawodową pisarką, wcześniej porzuciwszy pracę architekta. Książka należy do klasyki stworzonego przez autorkę podgatunku zwanego „kryminałem z przymrużeniem oka”. Chyba każdy czytający Polak kojarzy ten tytuł i główną postać z prozą Joanny Chmielewskiej. Akcja toczy się w miejscu, gdzie pisarka przez lata pracowała, a główne postacie mają swoje pierwowzory. Kim był Lesio? Otóż był to kolega z pokoju pani Joanny – architekt, który zarabiał grafionem na życie. Oboje byli przykładem tego, jak dwa różne charaktery potrafią przy bliższym zetknięciu eksplodować. Pani Joanna to jednak osoba zbyt kulturalna, by ciągle wybuchać złością, zatem znalazła sobie właściwe pole do wyładowania swoich emocji. Opisała je.


Lesio cieszy się niekłamaną popularnością w krajach, które noszą na sobie ślady po minionym ustroju gospodarki nakazowo-rozdzielczej. Prawdziwy sukces jednak książka odniosła na Słowacji. „Lesio” ukazał się tam w nakładzie siedemdziesięciu tysięcy egzemplarzy, a można go było kupić jedynie jako nagrodę za nabycie wszystkich dzieł Marksa, Engelsa i Lenina. Dopiero po przedstawieniu subskrypcji na owe dzieła (żeby ten Lenin z piekła nie wyjrzał!) „Lesio” był dostępny dla normalnego człowieka. W tej sytuacji sprzedaż siedemdziesięciotysięcznego nakładu to był niezły wynik.