Nie ma co ukrywać, akademicy coraz częściej wkraczają do literatury. Jesteśmy więc czytelnikami powieści profesorskich, tomików, autobiografii, wspomnień, dzienników, a także listów i dialogów akademickich. Warto pytać, co kryje się za tymi rozmaitymi gatunkami wypowiedzi, i to z kilku przynajmniej powodów. Po pierwsze, za sprawą przemian w literaturoznawstwie, interesuje nas to, jak można objaśniać teorie literatury nie tylko z punktu widzenia przemian idei czy programów badawczych, ale również z punktu widzenia osobowości je tworzących. Niejednokrotnie na przykład to dopiero wspomnienia ujawniają kontekst teorii literaturoznawczych. Wspomnienie to zresztą gatunek bardzo przydatny do rekonstrukcji kultury naukowej, w ramach której powstawały koncepcje badawcze. Zwłaszcza kiedy składają się na tomy portretujące naukowców i społeczności uniwersyteckie. Niełatwo jest w nich przekroczyć konwencję opowieści środowiskowych. Są w tym gatunku publikacje cenne.