Jednym z najważniejszych celów odnowy Kościoła, zainicjowanej przez Sobór Watykański II, była reforma liturgii. Wierni, którzy wyrwani zostali ze swego wielowiekowego stanu pasywności i "szarzyzny" religijnej i zmuszeni do uczestniczenia w dynamicznych celebracjach, nierzadko reagowali oburzeniem lub brakiem zrozumienia dla wprowadzanych reform. Z drugiej strony, zmiany były wprowadzane często pospiesznie i bezładnie, pogłębiając jeszcze poczucie chaosu i zagubienia. Stąd też pytania, protesty, narzekania na śpiewy czy gesty, dla których w ciszy naszych kościołów nie było poprzednio miejsca. Pomimo upływu wielu lat od wprowadzenia reformy, dziedzina ta wciąż jeszcze wzbudza wiele emocji.