Przeczytałem "Lwowskie Gawędy" nie raz, nie dwa, za każdym razem od początku do końca, za każdym razem z tym samym wzruszeniem. Nasycił tę książkę taką mnogością nazwisk i nazw, zdarzeń i żartów, taką atmosferą dawności wiecznie w nas obcej, takim zapałem i takim blaskiem Lwowa, że to wszystko znowu szumi i śpiewa, gada, zaciąga, uśmiecha, zjawia i świeci, jak gdybym wczoraj dopiero z tym się rozstawał i żegnał.