Na "Magiczne oko" Izabeli Filipiak, jednej z najbardziej intrygujących polskich pisarek, składają się utwory z dwóch głośnych w latach 90. zbiorów opowiadań - psychodelicznej, przewrotnej, a momentami wręcz przerażającej Śmierci i spirali oraz bardziej stonowanej i refleksyjnej "Niebieskiej menażerii". Obie książki stanowią opis podróży w głąb siebie i na margines życia, ku samopoznaniu, poszerzeniu doświadczenia wewnętrznego i pełniejszemu zrozumieniu rzeczywistości. W "Śmierci i spirali" oglądamy oczami emigrantki mroczne zaułki amerykańskiej metropolii. Filipiak opisuje życie bezdomnych, zbrodnie, gwałt, perwersyjny erotyzm, chore relacje międzyludzkie. Mnożą się sytuacje jak ze złych snów, nie wiadomo co jest prawdą, a co iluzją, tożsamości mieszają się i przenikają, opadają kolejne maski. Ma się wrażenie, że wszystko dzieję się tutaj pomiędzy początkiem umierania a śmiercią. Niebieska menażeria jest w tym kontekście jakby "życiem po życiu", porządkowaniem uczuć i wspomnień, snuciem nakładających się na siebie opowieści - o emigracji i powrocie, o hetero- i homoseksualnej miłości, o trudnych związkach, ukochanych zwierzętach i przypominającym labirynt muzeum. "Magiczne oko" pozwala w pełni docenić kunszt wczesnej Filipiak, siłę jej wyobraźni, dobrze użytą erudycję i nieposkromioną skłonność do snucia opowieści, cechującą prawdziwego pisarza.