Z antyczną sofistyką wiązane sączęsto dwie tezy: jest ona rozumiana jako pewien nurt, którego przedstawiciele wraz z Sokratesem dokonali radykalnej zmiany w przedmiocie zainteresowań filozofii, zwracając się w kierunku rozważań skoncentrowanych na człowieku i jego świecie. Ponadto, na ogół przyjmuje się, że poglądy poszczególnych sofistów nie składają się na żaden zwarty system, a centrum zainteresowań sofistów stanowi element praktyczny w postaci sztuki słowa przyjmującej postać retoryki czy erystyki. Źródłem takiego przekonania jest w dużej mierze ubóstwo źródeł, które ze względu na swój fragmentaryczny charakter nie ułatwiają zadania rekonstrukcji całości poglądów poszczególnych sofistów. Drugą przyczyną jest tradycja interpretacyjna, z braku innych źródeł, opierająca się w wielkiej części na przekazach sofistom niechętnych. Platoński dialog Teajtet stwarza dobrą okazję do zmiany obiegowego przekonania i rekonstrukcji fundamentów filozoficznych leżących u podstaw myśli głównego przedstawiciela sofistyki, jakim jest Protagoras. Wprawdzie problem atrybucji poglądów przedstawianych w dialogu jako Protagorasowe (opisywanych również jako stanowisko "zwolenników zmienności") jest wielce kontrowersyjny, to jednak wiele wskazuje na to, że Platon przypisuje obozowi "zwolenników zmienności" (którego głównym przedstawicielem jest Protagoras) pewien zwarty projekt. Rekonstrukcja czterech składowych tego projektu, jakimi są: teoria spostrzegania (metaxy), koncepcja zmiennej rzeczywistości, zagadnienie prawdy oraz wynikające z nich rozumienie języka pozwala sądzić, że zawiera on wiele motywów obecnych w zachowanych przekazach dotyczących sofistyki czy samego Protagorasa. Z tej perspektywy poglądy "zwolenników zmienności", które mogą z dużym prawdopodobieństwem być przypisywane Protagorasowi, nie są już tylko zbiorem luźnych, wyrwanych z kontekstu przekonań (takich jak np. homo-mensura, teza względności rzeczyczy koncepcja języka), ale stanowią pewną systematyczną całość składającą się z komplementarnych elementów.