Mieszane systemy wyborcze – łączące w sobie formułę proporcjonalną i większościową – to najmłodsza rodzina systemów wyborczych. Zdaniem niektórych badaczy wynalezienie mieszanych systemów wyborczych było jednym z najważniejszych osiągnięć inżynierii wyborczej minionego stulecia. Różnorakie kombinacje proporcjonalnego systemu list partyjnych i większościowego głosowania personalnego były testowane, a następnie porzucane w Danii, Islandii, Francji, Włoszech i Rumunii, jeszcze zanim systemy mieszane w obecnej postaci stały się jedną z kategorii „wyborczego menu”. Wprowadzenie systemu mieszanego rozważano w Nowej Zelandii, Kanadzie i Wielkiej Brytanii już w latach 70. XX w. Jednak system mieszany przez wiele lat stosowany był tylko w Niemczech. Popularność zdobył dopiero w latach 90., kiedy ten typ ordynacji przyjęły państwa o ustabilizowanych demokracjach, jak: Japonia, Nowa Zelandia czy Włochy. W tym czasie również zaskakująco duża liczba demokratyzujących się państw z obszaru Europy Środkowej i Wschodniej (Albania, Azerbejdżan, Bułgaria, Chorwacja, Gruzja, Litwa, Rosja, Ukraina, Węgry) przyjęła ten system wyborczy. Prezentowana książka stanowi próbę odpowiedzi na pytanie o to, jakie konsekwencje polityczne wywołują mieszane systemy wyborcze? Tradycja każe doszukiwać się ich przede wszystkim poprzez wpływ systemu wyborczego na poziom dysproporcjonalności wyników wyborczych oraz na kształt systemu partyjnego, w szczególności zaś stopień jego wielopartyjności. Założeniem tej monografii jest więc przeanalizowanie celów, rozwiązań instytucjonalnych oraz efektów wszystkich występujących wariantów mieszanych systemów wyborczych, jakie do tej pory funkcjonowały na świecie.