W tej powieści filozofia życia łączy się z liryką, poszukiwanie własnego dna serca z wnikliwą obserwacją codziennego potoku życia. I co znamienne – tak Konstancja, której coraz bardziej ciąży habit, jak i pisarz żyją na uboczu choć w jakimś tam tłumie, jakby z góry byli sobie przeznaczeni, by samotność pomnożyć? uciec od niej ku sobie?