Rok 1920, Paryż. Tytułowy Nadsamiec postanawia udowodnić tezę o niewyczerpalności ludzkich sił, bijąc na gruncie erotyki eksperymentalnej rekord odnotowany przez starożytnego mędrca Teofrasta, wynoszący 70 razy z rzędu. Na drugim planie – choć nie jest to żadną miarą plan pośledniejszy – rozgrywa się obłąkańczy wyścig kolarskiego kwindemu (jego uczestnicy zostali poddani sterydowej kuracji, dającej im nadludzką moc) z pociągiem ekspresowym na trasie Paryż–Irkuck–Paryż. Wyścig wygrywa jednak tajemniczy cyklista, którego niezmordowana krzepa nie potrzebuje ni chemicznego, ni metafizycznego wspomagania. „Miłość to akt nieistotny, bo powtarzać go można w nieskończoność”. Alfred Jarry „Powieść, mająca za temat pogoń za absolutem, zdegradowaną nie bez ironii do próby przebicia bariery męskiej wydolności erotycznej, miesza wciąż dwie perspektywy: wymiar krańcowego doświadczenia egzystencjalnego oraz sportowego rekordu. Autor je utożsamia, bywają bowiem sporty, w których zdarza się doświadczyć kresu, jak też poczynania z obrębu filozofii eksperymentalnej, gdzie decyduje kondycja fizyczna”. z posłowia Jana Gondowicza Powieść w kongenialnym przekładzie Wawrzyńca Brzozowskiego i Jana Gondowicza.