Czy można mówić o ludziach i wytwarzanej przez nich kulturze, nie mówiąc jednocześnie o ludzkim ciele? Zebrane w tomie „(Nad)użycia ciała w kulturze" artykuły udowadniają, że dyskusja nad współczesną sztuką, literaturą czy kulturą popularną nie może pominąć kategorii cielesności i że to ciało właśnie stwarza miejsce na pisanie o władzy i wiedzy, przyjemności i bólu, autoekspresji i samookaleczeniu, represji i transgresji, kwestionowaniu i umacnianiu kanonów piękna i brzydoty, o „obcych", których cielesna inność umieszcza poza marginesem społeczeństwa.