"Moi bracia są beze mnie niczym; są wielkimi ludźmi tylko dlatego, że ja sprawiłem, iż stali się wielcy" (Napoleon) Żaden ród nie wspiął się tak wysoko i nie został tak nagle pozbawiony największych przywilejów jak Bonapartowie. Cesarz Napoleon, lojalny i oddany rodzinie jak korsykańscy mafijni capo, obdarzył siedmioro swoich braci i sióstr zaszczytami, majątkami, tytułami i osadził ich na tronach Hiszpanii, Neapolu, Toskanii, Rzymu, Holandii i Westfalii. Wiedział o ich intrygach, zażartych kłótniach, miłosnych skandalach. Zdawał sobie sprawę, że wykazują niewiele zdolności do rządzenia i nikłą odwagę na polu walki. Jeden z braci cesarza był pijakiem i łajdakiem, drugi - skorumpowanym kobieciarzem, trzeci cierpiał na paranoję. Siostry słynęły z miłosnych przygód i sławnych kochanków. Dlaczego więc Napoleon, tak przenikliwy i przewidujący w dziedzinie polityki i wojskowości, był tak zaskakująco ślepy wobec swoich braci i sióstr?