"Fotografka Boska" -- pisał Melchior Wańkowicz, "Annie Leibovitz Peerelu!" -- pisze Newsweek. Bo przecież... każdy chciał mieć zdjęcie od Nasierowskiej. Kobiety, bo wyglądały romantyczniej niż w rzeczywistości, mężczyźni -- bo subtelniej. Z jej fotograficznych portretów promieniowała fascynująca siła piękności. W szalonych i twórczych latach sześćdziesiątych i w pełnych propagandy sukcesu latach siedemdziesiątych niezmienne było jedno -- na dziesiątkach okładek "Filmu", "Ekranu", "Zwierciadła", "Przekroju" oraz "Kobiety i Życia" zdjęcia twarzy znanych aktorek i aktorów, niemal zawsze opatrzone podpisem "Foto: Zofia Nasierowska". Krytycy podkreślali, że Nasierowska jest zjawiskiem i instytucją, czarodziejką i terapeutką, bo spełnia marzenia kobiet. Po trzydziestu pięciu latach pracy zawodowej, ze względu na chorobę oczu, przestaje robić zdjęcia. Nie poddaje się, jej silny charakter dyktuje wybór zupełnie odmiennego zajęcia: w domu zbudowanym nad mazurskim jeziorem otwiera pensjonat.