Niedaleko Kilimandżaro — mikropowieść obyczajowa o odkrywaniu w sobie człowieczeństwa w najbardziej niespotykanych momentach, o pokonywaniu swoich słabości i o tym, że bycie człowiekiem objawia się w najmniej oczekiwanych momentach, kiedy łatwo sprawdza się powiedzenie, że „przyjaciół poznaje się w biedzie”. Bohaterkę Irenę poznajemy w momencie, gdy postanawia odejść z domu rodzinnego do mężczyzny, chce z nim zamieszkać w związku partnerskim, mimo sprzeciwu i niezadowolenia rodziców. Obiektem jej zauroczenia jest jej nauczyciel historii, Longin Czyż. To pod jego wpływem jako uczennica pilnie studiuje historię, by w końcu kontynuować naukę na studiach. Historia o Irenie przeplatana jest jej wspomnieniami, wiele z nich dotyczy szkoły. Wychowawczyni — polonistka — często powtarzała swoim podopiecznym, by podążali ku szczytom. Irena nie miała najlepszych wzorów małżeńskiego pożycia ani wzoru mężczyzny, do którego powinna dążyć. Wydaje się jej, że z Longinem stworzy lepszy związek, niż widziała w swoim rodzinnym domu. Longin w nagrodę za tytuł nauczyciela roku otrzymuje rejs statkiem wzdłuż niebezpiecznych wybrzeży Afryki, gdzie można spotkać somalijskich porywaczy. Ponieważ związek Ireny z Longinem nie sprawdzał się, dziewczyna namawia swego partnera, żeby tę podróż odbyli wspólnie z dopłatą za udział Ireny w tej eskapadzie. Na statku Cartagena Irena spotyka pierwszą jeszcze szkolną miłość, Łukasza, z którym zerwała, gdy odkryła jego drobne oszustwo. Łukasz od tamtej chwili przeszedł wielką przemianę, w wielu przypadkach imponuje Irenie. Inaczej jest z Longinem, który okazuje się małostkowy i mściwy. Cartagena zostaje uprowadzona przez somalijskich piratów. Podczas przebywania na łodzi Dżuba Longin poznaje Tamarę, Rosjankę, córkę kapitana, uprowadzoną ze statku Lena. Longin bez skrupułów romansuje z nią na oczach Ireny. Łukasz, przy biernym zachowaniu Longina, ratuje z opałów Irenę. Przy nadarzającej się okazji Longin odchodzi z Tamarą, a Łukasz z Ireną przeżywają prawdziwie afrykańską przygodę, w trakcie której powraca uczucie z czasów szkolnych. Pierwszoplanowe postacie stają przed wielu wezwaniami, a w finale mikropowieści widzą przed sobą na horyzoncie szczyt Kilimandżaro. Marian Kowalski — publicysta, autor sztuk scenicznych, słuchowisk radiowych.