Wołyń był krajem mojego dzieciństwa. Miałem ukończone czternaście lat, kiedy uciekalismy stamtąd w lipcu 1943 roku z powodu śmiertelnego zagrożenia. Czystka etniczna osiągnęła wówczas apogeum. Pozostały po tych wydarzeniach urazy, od których przez wiele lat trudno było sie wyzwolić. Nie zdołalty one jednak przesłonić uczuć, jakie większość ludzi żywi do miejsc, w których spędzili dzieciństwo. Dlaczego przywołany w pamięci ten właśnie pagórek, zakręt drogi, łan zboża mają takie szczególnbe znaczenie? Później było wiele pagórków, zakrętów, ale tylko tamte mają pierwszeństwo w ciągu obrazów, które wywołuje pamięć. Moim "niezwykłym" miejscem był bardzo niewielki obszar południowo-zachodniego Wołynia, zamknięty w trójkącie, którego wierchołek stanowiło Beresteczko, a podstawę wyznaczały dwie wsie - Dzikowiny i Łobaczówka.