Czasy nowoczesne – rozpatrywane zazwyczaj od strony racjonalistycznych projektów urzeczywistniania optymalnego rozwoju (społecznego, kulturalnego, cywilizacyjnego) – ukazują w tej książce swe inne oblicze: oblicze, którego rysy kształtowały rozmaite i zmienne formy ludzkiego doświadczenia. W tym rozległym i złożonym obszarze trzy zwłaszcza wiązki zjawisk wysuwają się na czoło: doświadczeniowa nowoczesność, czyli oparta na pojęciu doświadczenia, alternatywna wobec doktrynalnej, koncepcja nowoczesności; doświadczenie nowoczesności, czyli ogół konsekwencji wywoływanych w przeżyciach jednostek i zbiorowości w toku wdrażania w społeczną rzeczywistość racjonalistycznych projektów jej rozwoju; oraz doświadczenie nowoczesne, czyli kolekcja ambiwalentnych doznań, przeżyć i doświadczeń, rodzących się w specyficznie nowoczesnym (i ponowoczesnym) środowisku społecznym i kulturowo-cywilizacyjnym. Tom niniejszy gromadzi efekty indywidualnych eksploracji – analitycznych sond zapuszczonych w wybrane terytoria – we wstępnej fazie poszukiwań, prowadzonych przez reprezentantów wielu rozmaitych dyscyplin humanistyki: historii i antropologii literatury; filozofii kultury, religii i polityki; socjologii, etnologii i antropologii kultury; kulturoznawstwa i medioznawstwa; estetyki i teorii sztuki. Za sprawą spotkania tych różnorodnych punktów widzenia na sferę doświadczenia wyłania się nie tylko nieznane dotąd oblicze nowoczesności, ale też widoczne stają się przemiany zainteresowań współczesnej humanistyki, a może i zarysy nowej konfiguracji jej dyscyplin.