Giuseppe Tomasi di Lampedusa (1896-1957) przez ostatni rok przed napisaniem "Lamparta" prowadził cykl prywatnych wykładów o literaturze angielskiej dla zaprzyjaźnionych studentów uniwersytetu w Palermo. Kiedy je zakończył, w styczniu 1955 roku, postanowił zapoznać swoich słuchaczy z literaturą francuską. Najwięcej uwagi tym razem poświęcił Stendhalowi, tak jak poprzednio Szekspirowi. "Były to dywagacje kogoś, o kim się wiedziało, że przeczytał wszystkie książki" – wspomina usynowiony przez Lampedusę Gioacchino Lanza Tomasi. Natomiast sam pisarz powtarzał, że "ma siebie za osobę, która umie czytać i pomaga innym, żeby się tego samego nauczyli". Rozważania o twórczości Stendhala były mu w tym okresie pomocne w wyborze powiązań narracyjnych dla rozpoczętego "Lamparta". Wiele miejsca poświęcił w nich kwestii stylu. Cenił powściągliwy, chłodny i zwarty styl prozy Stendhala – "styl kodeksu cywilnego" - po ponownym przeczytaniu opowiadania "Vanina Vanini" porywczo zanotował: "Właśnie tak trzeba pisać". Ale zdawał sobie sprawę, że musi pisać inaczej, gdyż "na całe jego usposobienie zawsze największy wpływ miał barok". Fragmenty Posłowia