Książka długo zakazana w ZSRR, opublikowana na Zachodzie w 1968 roku. Oparta na osobistych przeżyciach autora, który po latach przebywania w łagrze odzyskuje wolność, by dowiedzieć się, że czeka go jeszcze jedna walka, tym razem ze śmiertelną chorobą - rakiem. Historia podobnych mu ludzi w obliczu śmierci rozmyślających nad sensem egzystencji, samotnością, naturą świata. Opowieść o bezduszności i obojętności instytucji powołanej do ratowania życia. Sportretowany przez Sołżenicyna szpital to alegoria państwa totalitarnego.