Odprysk poezji. Stanisław Dróżdż mówi to zbiór rozmów, które w listopadzie i grudniu 2006 roku Małgorzata Dawidek Gryglicka przeprowadziła z wybitnym artystą, niekwestionowaną indywidualnością pogranicza poezji i sztuk wizualnych – Stanisławem Dróżdżem. Artysta, który rzadko udzielał wywiadów, tym razem zdecydował się na długą i wnikliwą rozmowę. Pozostała ona ostatnim wywiadem, którego Stanisław Dróżdż udzielił przed śmiercią (zm. 29 marca 2009 r). W tomie autor między wspomina dzieciństwo, trudne ze względu na chorobę, dom rodzinny, lata młodości. Powraca do czasów kształtowania się środowiska polskich konkretystów, omawia także najważniejsze kwestie dotyczące uprawianej przez siebie przez 45 lat poezji konkretnej. Odsłania tajemnice własnej twórczości, wspomina mentorów, przyjaciół, żyjących i nieżyjących już twórców. Rozmowa jest ilustrowana obszerną dokumentacją fotograficzną: zdjęciami z albumu rodzinnego, reprodukcjami pierwszych szkiców prac, maszynopisów, materiałów prasowych i dokumentacją wystaw. Stanisław Dróżdż [1939-2009] poeta-konkretny, jeden z najbardziej znaczących artystów polskiej awangardy lat 60. i 70. XX w. Od 1967 roku tworzył prace z pogranicza literatury i sztuk wizualnych, definiowane przez niego jako pojęciokształty. Łączył w nich symbole językowe z porządkami innych nauk, np. systemami matematycznymi. Jego najważniejsze realizacje, zaliczane do światowej klasyki nurtu, to Zapominanie, było-jest-będzie, Samotność [1967] oraz między [1977]. Artysta reprezentował Polskę na najważniejszych wystawach sztuki konceptualnej i poezji konkretnej na świecie, m.in. ?sound text – concrete poety – visual texts w Stedelijk Museum w Amsterdamie [1970-1972], 50. Biennale Sztuki w Wenecji [2003], oraz Beyond Geometry, Experiments in Form, 1940s-1970s w Los Angeles County Museum of Art w Los Angeles [2004]. Wspierał i prezentował na wystawach twórczość wielu artystów. Organizując sesje naukowe i literacko-krytyczne propagował wiedzę na temat dziedziny, którą tworzył.