Arthur C. Clarke (1917-2008) – fizyk, astronom, twórca znakomitych programów i filmów popularnonaukowych, a przede wszystkim jeden z najwybitniejszych pisarzy SF. Autor blisko 40 książek, w tym tak jak „Spotkanie z Ramą”, cykl „Odyseja czasu”, „Ostatnie twierdzenie”, „Imperialna ziemia” czy „Fontanny raju”. Zdobywca wielu nagród z dziedziny SF na czele z nagrodami Hugo i Nebula. Jego najsłynniejszą powieścią pozostaje jednak „2001: Odyseja kosmiczna” rozsławiona dodatkowo dzięki genialnemu filmowi Stanleya Kubricka. A w zasadzie cały cykl czterech powieści pod wspólnym tytułem Odyseja kosmiczna. W jego ramy wchodzą „2001: Odyseja kosmiczna”, „2010: Odyseja kosmiczna”, „2061: Odyseja kosmiczna” oraz „3001: Odyseja kosmiczna – finał”. Do tej pory wydawaliśmy każdą z części osobno, tym razem przygotowaliśmy wydanie całości w jednym tomie. Ale trzeba pamiętać, że autor pisał cały cykl przez blisko 30 lat. “Za każdym żyjącym obecnie człowiekiem stoi trzydzieści duchów – taki jest bowiem stosunek, w jakim martwi przewyż­szają liczebnie żywych. Od zarania dziejów żyło na Ziemi w su­mie około stu miliardów ludzi. Jest to interesująca liczba. Dziwnym zrządzeniem losu w naszej galaktyce, którą jest Droga Mleczna, znajduje się około stu miliardów gwiazd. Tak więc dla każdego człowieka, który kiedykolwiek stąpał po ziemi, świeci jedna gwiazda naszej galaktyki. Każda z tych gwiazd jest słońcem, często o wiele jaśniejszym i wspanialszym niż nasza mała, najbliższa gwiazda, którą nazywamy Słońcem. Mnóstwo – być może większość – z tych obcych słońc posiada krążące wokół nich planety. Z pewnością więc jest na niebie wystarczająco dużo „Ziem”, by każdy członek rasy ludzkiej – włączywszy w to pierwszych człekokształtnych – miał swój własny raj lub piekło wielkości świata. Nie jest nam dane odgadnąć, jak wiele z tych potencjalnych rajów lub piekieł jest zamieszkanych i przez jakiego rodzaju istoty. Najbliższy z nich znajduje się milion razy dalej niż Mars czy Wenus, które nadal stanowią odległe cele kolejnych pokoleń. Lecz przełamujemy bariery odległości i być może któregoś dnia spotkamy pośród gwiazd równych sobie, jeśli nie potężniejszych. Ludzkość bardzo wolno zdaje sobie sprawę z tej możliwości, gdyż – jak sądzą niektórzy – nigdy nie stanie się ona rzeczywistością. Jednak coraz więcej ludzi zadaje pytanie: Dlaczego nie doszło jeszcze do takiego spotkania, skoro my sami już za chwilę podbijemy kosmos? Dlaczego? Oto jedna z możliwych odpowiedzi na to bardzo rozsądne pytanie. Pamiętajcie jednak, proszę, że jest ona jedynie fikcją. Prawda – jak to bywa – okaże się o wiele bardziej niezwykła.”