Józefina Bakhita urodziła się w 1869 roku w Olgossie, w sudańskiej prowincji Darfur. Jako siedmioletnia dziewczynka została porwana z rodzinnej wioski i sprzedana handlarzowi niewolników. Pracowała u różnych właścicieli, przez których była torturowana i ze strachu zapomniała nawet własnego imienia. Nazwano ją więc, na ironię, „Bakhita”, co znaczy „Szczęśliwa”. Jej ostatnim właścicielem w Chartumie był konsul włoski Callisto Legnani, który wysłał ją do Genui, gdzie odzyskała wolność i została oddana na wychowanie siostrom ze Zgromadzenia Córek Miłości (kanosjanki). W 1890 roku przyjęła chrzest i trzy lata później wstąpiła do ich nowicjatu. Pomimo bardzo słabego zdrowia, pracowała jako szwaczka, kucharka, zakrystianka i furtianka. Zmarła 8 lutego 1947 roku. Niniejsza niewielka książka jest prawdziwą historią opowiedzianą w pierwszej osobie i niesie przesłanie przebaczenia pomimo doznanych krzywd.