Jest rok 1964. Odchodzący na emeryturę sędziwy Winston Churchill ma kłopot z niechcianym gościem – panem Chartwellem, który nawiedza jego oraz innych członków rodziny Churchillów z nieregularną częstotliwością już od kilkudziesięciu lat. Może nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że pan Chartwell to... olbrzymi czarny pies. W innej części Londynu Esther Hammerhans, niedawno owdowiała bibliotekarka, postanawia przyjąć nowego lokatora, którym okazuje się czarny kudłaty pies, gotowy zapłacić horrendalną sumę za wynajem pokoju. Esther nie wie jeszcze, jak uciążliwy będzie to współlokator. Rozgrywająca się równolegle na dwóch płaszczyznach fabularnych historia prowadzi do nieoczekiwanego finału. Kim jest pan Chartwell? Dlaczego tak trudno się go pozbyć? vBrawurowy debiut Rebekki Hunt to urzekająca humorem opowieść o walce z – depresją. Wydawałoby się, że tak pomyślana powieść nie może się udać. O jakiejś dorosłej wersji Kłapouchego, który miałby zachęcać ludzi do podcinania nadgarstków i łykania garściami leków nasennych? A jednak książka jest przejmująca, dzięki temu, że Hunt utrzymuje równowagę między tonem komedii romantycznej, jakim opisuje relacje Esther z kolegami z pracy – i tragedii, gdy przedstawia stoicki smutek młodej kobiety. „The Washington Post” Mimo ponurej tematyki Pan Chartwell jest powieścią z gruntu pogodną. Clare Clark, „The Guardian” Urocza, zabawna i poruszająca powieść. „The Independent” Jeden z najlepszych istniejących opisów depresji. „The Observer” Cudownie oryginalny, delikatny i dowcipny debiut. Rebecca Hunt udowadnia, że jest pisarką obdarzoną niezwykłym talentem, która nie potrzebuje powieściowego realizmu, by wyrazić najgłębszą prawdę. „The Daily Mail”